Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Μια μέρα στο Βυζαντινό μουσείο και όχι μόνο...

Στις 6 και 7 Δεκεμβρίου δύο τμήματα του σχολείου μας παρακολούθησαν στο Βυζαντινό μουσείο Ιωαννίνων ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για το βιβλίο στην βυζαντινή εποχή. Την πρώτη μέρα και μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος,  το Β2 επισκέφτηκε τις στοές του τείχους και το τζαμί του Ασλάν πασά. Τη δεύτερη μέρα το Β3  επισκέφτηκε το Φετιγιέ τζαμί  Στο κολλάζ φωτογραφιών που ακολουθεί μερικές από τις στιγμές αυτές.


Tα παιδιά έγραψαν :

Η επίσκεψη στο Βυζαντινό μουσείο με ταξίδεψε πίσω στο χρόνο και με βοήθησε να κατανοήσω καλύτερα αυτά που διδασκόμαστε στο μάθημα της Ιστορίας.
Εμμανουέλα (Β3)

Συγκριτικά με άλλες φορές που επισκεφτήκαμε το Βυζαντινό μουσείο Ιωαννίνων αυτή η φορά ήταν  πιο ευχάριστη  και εκπαιδευτική, με καταπληκτική ξενάγηση εκ μέρους του μουσείου.
Ιωάννα ( Β3)

Έχω επισκεφτεί το Βυζαντινό μουσείο πολλές φορές αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Η ξενάγηση έγινε με πρωτότυπο τρόπο  και όσα έμαθα για το Βυζάντιο και ιδιαίτερα για το βυζαντινό βιβλίο μου έχουν αποτυπωθεί πολύ καλά.
Βιργινία (Β3)

Η εκδρομή ήταν καταπληκτική γιατί έμαθα ενδιαφέροντα πράγματα.
Μαρία (Β3)

Στο μουσείο είδαμε πολλά ενδιαφέροντα και πολύτιμα εκθέματα που έχουν σωθεί στο πέρασμα του χρόνου.  Αναστασία (Β3)

Η ημέρα στο μουσείο ήταν από τις πιο δημιουργικές και ενδιαφέρουσες της ζωής μου.
Κατερίνα (Β3)

Πέρασα υπέροχα. Αποστόλης (Β3)

Το μουσείο ήταν πολύ ενδιαφέρον και περάσαμε μια ξεχωριστή μέρα. Το πιο ωραίο απ'όλα ήταν όταν χωριστήκαμε σε ομάδες και κατασκευάσαμε το βιβλίο. Με αυτόν τον τρόπο μιμηθήκαμε τη δουλειά εκείνων των ανθρώπων και μάθαμε πολλά από αυτήν την εργασία.
Ειρήνη (Β3)

Η εκδρομή μας στο Βυζαντινό μουσείο ήταν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδρομές που έχω πάει ποτέ! Νιώσαμε ενεργοί και παράλληλα εμπλουτίσαμε τις γνώσεις μας.
Στεφανία (Β3)

Πήραμε αρκετές γνώσεις για την ιστορία του τόπου μας και μάλιστα με ευχάριστο τρόπο.
Δήμητρα (Β2)

Αυτή η εμπειρία θα μου μείνει αξέχαστη. Τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν τα αξιοθέατα ήταν πολύ έντονα.
Νικόλας (Β2)

Τα συναισθήματά μου ήταν  θαυμασμός, συγκίνηση και υπερηφάνεια για τα πανέμορφα εκθέματα του τόπου μας.
Έφη (Β2)

Aυτή η  επίσκεψη με έκανε να συνειδητοποιήσω την αξία των παλαιότερων γενεών 
Ειρήνη (Β2)

Η επίσκεψή μας εκεί ήταν ένα μάθημα ιστορίας, τέχνης και αυτογνωσίας, απαραίτητο για κάθε μαθητή αλλά και για κάθε Έλληνα, ιδιαίτερα για μας τους Γιαννιώτες, αφού το Βυζαντινό μουσείο είναι και κόσμημα για την πόλη μας.
Χριστόδουλος (Β2)



Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Cesaria Evora, Sodade

H "ξυπόλητη" τραγουδίστρια έσβησε το περασμένο Σάββατο σε ηλικία 70 χρονών, τρεις μόνο μήνες μετά την ανακοίνωσή της ότι εγκαταλείπει οριστικά τη σκηνή. Ποτέ δεν κυνήγησε την επιτυχία. Πολύ δημοφιλής έγινε τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής της. Ακόμα όμως και στο απόγειο της δόξας της έμεινε πιστή στη πόλη της Mindello που βρίσκεται στο νησί Sao Vincente (Πράσινο Ακρωτήριο).

Το τραγούδι Sodade ήταν και η πρώτη της μεγάλη επιτυχία. Είναι δύσκολο να μεταφραστεί. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σημαίνει νοσταλγία, πόθο, λύπη και μετάνοια.


Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Πρωινοί επισκέπτες

Τα τέσσερα μικρά αγριογουρουνάκια


Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Τι θα έκαναν στην κρίση οι αρχαίοι Ελληνες;

Τρεις ειδικοί μάς εξηγούν τι θα μπορούσαμε να διδαχθούμε από τη συμπεριφορά και τη φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων.
Ο Μάικλ Σούπιος, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και ο Πάνος Μουρδουκούτας, καθηγητής Οικονομικών - και οι δύο στο Πανεπιστήμιο του Λονγκ Αϊλαντ της Νέας Υόρκης - αλλά και ο καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας Γιώργης Γιατρομανωλάκης δίνουν στα «ΝΕΑ» ο καθένας τη δική του εκδοχή για το πώς οι πρόγονοι για τους οποίους τόσο υπερηφανευόμαστε θα συμπεριφέρονταν αν βρίσκονταν στη δική μας δυσάρεστη θέση.

ΔΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΛΑΦΥΡΑ. Ως… καπιταλιστές περιγράφει τους αρχαίους ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης. «Οι αρχαίοι Ελληνες, κάθε εποχής, είχαν αυξημένη την επιθυμία κατοχής αγαθών: εκτάσεις γης, μέταλλα, ζώα, δούλοι, λάφυρα και, αργότερα, τα χρήματα και τα νομίσματα αποτελούσαν απαραίτητες προϋποθέσεις επιτυχίας και δύναμης. Στον Ομηρο λ.χ. οι λέξεις τιμή και άτιμος δεν είχαν τόσο ηθική σημασία όσο οικονομική, κοινωνική: άτιμος είναι όποιος δεν έχει περιουσία. Η γνωστή άποψη του Δημοσθένη «δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων - που μας υπενθύμισε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος - συμπυκνώνει την κυρίαρχη αρχαιοελληνική, «καπιταλιστική» ιδεολογία: το χρήμα είναι η κινητήρια δύναμη πάντων». Συμπληρώνει βέβαια ότι «οπωσδήποτε υπάρχουν και οι αντίθετες απόψεις - ποιητών, φιλοσόφων κ.λπ. - για την καταστρεπτική δύναμη της φιλαργυρίας, μια ιδέα που θα κυριαρχήσει και στον χριστιανισμό. Σε θεωρητικό επίπεδο, πάντοτε...».

ΤΟ ΜΕΤΡΟ. Για τον Μάικλ Σούπιο, ο οποίος είναι τρίτης γενιάς ομογενής - οι παππούδες του πήγαν στην Αμερική στα 1915 - και όπως λέει αποφάσισε να εξειδικευθεί στην αρχαία ελληνική πολιτική ιστορία λόγω καταγωγής, «η σημερινή ελληνική κρίση είναι τυπική της ανθρώπινης φύσης, είναι αποτέλεσμα της υπερβολής». «Οι αρχαίοι Ελληνες επινόησαν την έννοια του μέτρου» σημειώνει «αλλά οι σύγχρονοι Ελληνες την έχουν ξεχάσει» αναφερόμενος στην πλεονεξία και στα δανεικά με τα οποία ζούσε η χώρα πάνω από τις δυνάμεις της για ολόκληρη σχεδόν τη μεταπολίτευση.
Σπεύδει ωστόσο να επισημάνει πως και οι αρχαίοι είχαν την ίδια «αναρχική ψυχή» με τους Νεοέλληνες κι ακριβώς επειδή το αναγνώριζαν «εφηύραν» έναν θεό για το μέτρο. «Ο θεός Απόλλωνας πίσω από την ιδέα του μέτρου έκανε αναγκαστική την εφαρμογή του στην καθημερινότητα». Τονίζει βέβαια ότι τη συμβουλή: «Μέτρο! Μέτρο! Μέτρο!» οι αρχαίοι Ελληνες θα την έδιναν και στους Γερμανούς, οι οποίοι υπερβάλλουν στα μέτρα λιτότητας που επιβάλλουν στη δημοσιονομικά απείθαρχη Ελλάδα σε αντάλλαγμα της βοήθειας.
Ο «αναρχισμός που υπάρχει μέσα σε κάθε ελληνική ψυχή» δεν είναι η μόνη ομοιότητα που ο Σούπιος εντοπίζει μεταξύ των αρχαίων και των σημερινών κατοίκων της Ελλάδας. Η έλλειψη ενότητας είναι ένα ακόμη κοινό τους χαρακτηριστικό. «Οταν προσπαθώ να εξηγήσω στους φοιτητές μου γιατί υπήρχαν πάνω από χίλιες ελληνικές πόλεις - κράτη γύρω από τη Μεσόγειο, που έβλεπαν η μια την άλλη ως εχθρό, τους επισημαίνω πως ακόμη και σήμερα αν κλείσεις τρεις Ελληνες σε ένα δωμάτιο θα έχεις πέντε διαφορετικές απόψεις...» λέει χαρακτηριστικά. Καλύτερο παράδειγμα για τα λεγόμενά του από το σημερινό υπουργικό συμβούλιο μάλλον δεν υπάρχει.

ΟΙ ΝΟΜΟΙ. Ο Πάνος Μουρδουκούτας πήγε στις ΗΠΑ πριν από 33 χρόνια και το 2003 έκανε μια απόπειρα να επιστρέψει στην Ελλάδα, αλλά δεν κατόρθωσε να επιβιώσει, όπως λέει, στο ελληνικό πανεπιστήμιο, «που λειτουργεί σαν φέουδο κάποιων καθηγητών» κι έτσι ξανάγινε μετανάστης.
Αν και επικροτεί την ανάγκη του μέτρου, φρονεί πως η πιο βασική συμβουλή που θα μας έδιναν οι πρόγονοί μας είναι «ο σεβασμός στους νόμους».
Σε ένα άρθρο του στο οικονομικό περιοδικό «Barron's» πριν από έναν χρόνο προσπαθούσε να δώσει τα φώτα του στο αμερικανικό κοινό για τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού οικονομικού συστήματος, το οποίο περιέγραφε ως «ημισοβιετικό, μιας και πάνω από το 50% της οικονομίας ελέγχεται από το κράτος και ημιλατινοαμερικανικό επειδή δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο». Ακριβώς αυτή η έλλειψη σεβασμού των νόμων, οι οποίοι ψηφίζονται αλλά δεν εφαρμόζονται, είναι κατά τη γνώμη του ο ακρογωνιαίος λίθος της κρίσης στην δική μας περίπτωση.
«Οι αρχαίοι θεωρούσαν καθήκον του πολίτη να εφαρμόζει τον νόμο. Στη σύγχρονη Ελλάδα υπάρχουν κοινοβουλευτικά κόμματα που λένε πως θα ανατρέψουν στους δρόμους τους νόμους που έχει ψηφίσει η Βουλή» αναφέρει. Θεωρεί την αλλαγή της νεοελληνικής νοοτροπίας απέναντι στους νόμους ως απαραίτητη προϋπόθεση της περιλάλητης ανάπτυξης. «Για να έλθουν ξένοι επενδυτές στην Ελλάδα και μαζί τους και η ανάπτυξη πρέπει να υπάρχει ένα σταθερό θεσμικό πλαίσιο. Δεν γίνεται μειοψηφίες να κλείνουν τα λιμάνια και τους δρόμους κάθε τρεις και λίγο χωρίς τις κυρώσεις που προβλέπει ο νόμος». Προσθέτει δε πως το αρχαιοελληνικό σύστημα βασιζόταν στον σεβασμό των κοινών όταν στο νεοελληνικό «η πλειονότητα θέλει να τραβά από το κράτος αλλά όχι να πληρώνει φόρους».

ΤΑ ΧΡΕΗ. Και οι τρεις δεν παραλείπουν να τονίσουν πως τα χρέη δεν είναι νεοελληνικό προνόμιο. Και οι αρχαίοι είχαν. «Ο δανεισμός και το συνεπαγόμενο χρέος ήταν συνήθης πρακτική των αρχαίων, ωστόσο αυτή η πρακτική ενείχε μεγάλους κίνδυνους. Η αδυναμία αποπληρωμής του χρέους οδηγούσε αναγκαστικά στη δουλεία, στην κυριολεκτική υποδούλωση του δανειζόμενου. Μη λησμονούμε ότι η περίφημη οικονομική λύση του Σόλωνα, η γνωστή σεισάχθεια - εξάλειψη, διαγραφή του χρέους - αφορούσε χιλιάδες αθηναίους πολίτες που είχαν κυριολεκτικά υποδουλωθεί στους δανειστές τους. Το μέτρο όμως της σεισάχθειας δεν επεκτάθηκε στους μη Αθηναίους κατοίκους της Αττικής!» αναφέρει ο καθηγητής Γιατρομανωλάκης.
Και για όποιον έχει αμφιβολίες, τονίζει ότι «αρχαία ελληνική λογοτεχνία είναι γεμάτη από οδηγίες προς τους δανειζόμενους». Αναφέρει ως παράδειγμα τα «Εργα και ημέρες» του Ησιόδου (349 κκ) όπου ο ποιητής προειδοποιεί: «Καλά να μετράς πόσο δανείζεσαι από τον γείτονά σου. Το ίδιο καλά μετρημένα να τού τα επιστρέφεις. Αν μάλιστα μπορείς, δώσε κάτι παραπάνω. Ετσι αν σου τύχει κάποια ανάγκη, εύκολα να υπολογίζεις στη βοήθειά του. Μη ζητάς κέρδη κακοκερδισμένα. Το κακό κέρδος είναι το ίδιο με τη ζημιά [...]. Να δίνεις είναι πράγμα καλό. Να αρπάζεις, κακό, γιατί αυτό σου δίνει θάνατο...». Φράσεις που συμπυκνώνουν τον τρόπο με τον οποίο ενδεχομένως να αντιμετώπιζαν οι αρχαίοι το υπέρογκο δημόσιο χρέος των επιγόνων τους. Σούπιος και Μουρδουκούτας συμφωνούν πως οι αρχαίοι θα αναλάμβαναν την ευθύνη των πράξεών τους και θα αναρωτιόνταν α λα Τζον Κένεντι τι μπορούν οι ίδιοι να κάνουν για την πατρίδα τους, όχι τι κάνει η πατρίδα τους γι' αυτούς.

Πηγή:Τα Νέα

Ρηματικά επίθετα σε -τέος και -τος







Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

H Nταγκεροτυπία


Ο Louis Jacques Mandé Daguerre γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1787 στα περίχωρα του Παρισιού. 'Aρχισε την επαγγελματική του διαδρομή από το χώρο του θεάματος   ως σκηνοθέτης αλλά έγινε γνωστός με την πρώτη του εφεύρεσή του το diorama. 

Η Νταγκεροτυπία που ήταν η "πρώτη πρακτική και εμπορική φωτογραφική  διαδικασία" παρουσιάστηκε το 1839 στην Ακαδημία των Eπιστημών και των Kαλών Tεχνών στο Παρίσι. Η αποδοχή της ήταν άμεση και εξασφάλισε στον εφευρέτη της μια άνετη οικονομικά ζωή. O Daguerre πέθανε  το 1851.







Πηγή:Le Figaro