Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020

René Goscinny - Le petit Nicolas - 05 - On a eu l'inspecteur

 




La maîtresse est entrée en classe toute nerveuse. « M. l'Inspecteur est dans l'école, elle nous a dit, je compte sur vous pour être sages et faire une bonne impression. » Nous on a promis qu'on se tiendrait bien, d'ailleurs, la maîtresse a tort de s'inquiéter, nous sommes presque toujours sages. « Je vous signale, a dit la maîtresse, que c'est un nouvel inspecteur, l'ancien était déjà habitué à vous, mais il a pris sa retraite... » Et puis, la maîtresse nous a fait des tas et des tas de recommandations, elle nous a défendu de parler sans être interrogés, de rire sans sa permission, elle nous a demandé de ne pas laisser tomber des billes comme la dernière fois que l'inspecteur est venu et qu'il s'est retrouvé par terre, elle a demandé à Alceste de cesser de manger quand l'inspecteur serait là et elle a dit à Clotaire, qui est le dernier de la classe, de ne pas se faire remarquer. Quelquefois je me demande si la maîtresse ne nous prend pas pour des guignols. Mais, comme on l'aime bien, la maîtresse, on lui a promis tout ce qu'elle a voulu. La maîtresse a regardé pour Voir si la classe et nous nous étions bien propres et elle a dit que la classe était plus propre que certains d'entre nous. Et puis, elle a demandé à Agnan, qui est le premier de la classe et le chouchou, de mettre de l'encre dans les encriers, au cas où l'inspecteur voudrait nous faire une dictée. Agnan a pris la grande bouteille d'encre et il allait commencer à verser dans les encriers du premier banc, là où sont assis Cyrille et Joachim, quand quelqu'un a crié « Voilà l'inspecteur! » Agnan a eu tellement peur qu'il a renversé de l'encre partout sur le banc. C'était une blague, l'inspecteur n'était pas là et la maîtresse était très fâchée. «Je vous ai vu, Clotaire, elle a dit. C'est vous l'auteur de cette plaisanterie stupide. Allez au piquet! » Clotaire s'est mis à pleurer, il a dit que s'il allait au piquet, il allait se faire remarquer et l'inspecteur allait lui poser des tas de questions et lui il ne savait rien et il allait se mettre à pleurer et que ce n'était pas une blague, qu'il avait vu l'inspecteur passer dans la cour avec le directeur et comme c'était vrai, la maîtresse a dit que bon, ça allait pour cette fois-ci. Ce qui était embêtant, c'est que le premier banc était tout plein d'encre, la maîtresse a dit alors qu'il fallait passer ce banc au dernier rang, là où on ne le verrait pas. On s'est mis au travail et ça a été une drôle d'affaire, parce qu'il fallait remuer tous les bancs et on s'amusait bien et l'inspecteur est entré avec le directeur.

On n'a pas eu à se lever, parce qu'on était tous debout, et tout le monde avait l'air bien étonné. « Ce sont les petits, ils.., ils sont un peu dissipés », a dit le directeur. « Je vois, a dit l'inspecteur, asseyez-vous, mes enfants. » On s'est tous assis, et, comme nous avions retourné leur banc pour le changer de place, Cyrille et Joachim tournaient le dos au tableau. L'inspecteur a regardé la maîtresse et il lui a demandé si ces deux élèves étaient toujours placés comme ça. La maîtresse, elle a fait la tête de Clotaire quand on l'interroge, mais elle n'a pas pleuré. « Un petit incident... » elle a dit. L'inspecteur n'avait pas l'air très content, il avait de gros sourcils, tout près des yeux. «Il faut avoir un peu d'autorité, il a dit. Allons, mes enfants, mettez ce banc à sa place. » On s'est tous levés et l'inspecteur s'est mis à crier « Pas tous à la fois vous deux seulement! » Cyrille et Joachim ont retourné le banc et se sont assis. L'inspecteur a fait un sourire et il a appuyé ses mains sur le banc. « Bien, il a dit, que faisiez-vous, avant que je n'arrive? — On changeait le banc de place », a répondu Cyrille. « Ne parlons plus de ce banc! a crié l'inspecteur, qui avait l'air d'être nerveux. Et d'abord, pourquoi changiez-vous ce banc de place?

— A cause de l'encre », a dit Joachim. «L'encre?» a demandé l'inspecteur et il a regardé ses mains qui étaient toutes bleues. L'inspecteur a fait un gros soupir et il a essuyé ses doigts avec un mouchoir.

Nous, on a vu que l'inspecteur, la maîtresse et le directeur n'avaient pas l'air de rigoler. On a décidé d'être drôlement sages.

«Vous avez, je vois, quelques ennuis avec la discipline, a dit l'inspecteur à la maîtresse, il faut user d'un peu de psychologie élémentaire », et puis, il s'est tourné vers nous, avec un grand sourire et il a éloigné ses sourcils de ses yeux. « Mes enfants, je veux être votre ami. Il ne faut pas avoir peur de moi, je sais que vous aimez vous amuser, et moi aussi, j'aime bien rire. D'ailleurs, tenez, vous connaissez l'histoire des deux sourds un sourd dit à l'autre: tu vas à la pêche? et l'autre dit : non, je vais à la pêche. Alors le premier dit : ah bon, je croyais que tu allais à la pêche. » C'est dommage que la maîtresse nous ait défendu de rire sans sa permission, parce qu'on a eu un mal fou à se retenir. Moi, je vais raconter l'histoire ce soir à papa, ça va le faire rigoler, je suis sûr qu'il ne la connaît pas. L'inspecteur, qui n'avait besoin de la permission de personne, a beaucoup ri, mais comme il a vu que personne ne disait rien dans la classe, il a remis ses sourcils en place, il a toussé et il a dit «Bon, assez ri, au travail. — Nous étions en train d'étudier les fables, a dit la maîtresse, Le Corbeau et le Renard. — Parfait, parfait, a dit l'inspecteur, eh bien, continuez. » La maîtresse a fait semblant de chercher au hasard dans la classe, et puis, elle a montré Agnan du doigt : «Vous, Agnan, récitez-nous la fable. » Mais l'inspecteur a levé la main. « Vous permettez? » il a dit à la maîtresse, et puis, il a montré Clotaire. «Vous, là-bas, dans le fond, récitez-moi cette fable. » Clotaire a ouvert la bouche et il s'est mis à pleurer. « Mais, qu'est-ce qu'il a? » a demandé l'inspecteur. La maîtresse a dit qu'il fallait excuser Clotaire, qu'il était très timide, alors, c'est Rufus qui a été interrogé. Rufus c'est un copain, et son papa, il est agent de police. Rufus a dit qu'il ne connaissait pas la fable par coeur, mais qu'il savait à peu près de quoi il s'agissait et il a commencé à expliquer que c'était l'histoire d'un corbeau qui tenait dans son bec un roquefort.

« Un roquefort? » a demandé l'inspecteur, qui avait l'air de plus en plus étonné. «Mais non, a dit Alceste, c'était un camembert. — Pas du tout, a dit Rufus, le camembert, le corbeau il n'aurait pas pu le tenir dans son bec, ça coule et puis ça sent pas bon! — Ça sent pas bon, mais c'est chouette à manger, a répondu Alceste. Et puis, ça ne veut rien dire, le savon ça sent bon, mais c'est très mauvais à manger, j'ai essayé, une fois. —Bah! a dit Rufus, tu es bête et je vais dire à mon papa de donner des tas de contraventions à ton papa! » Et ils se sont battus.

Tout le monde était levé et criait, sauf Clotaire qui pleurait toujours dans son coin et Agnan qui était allé au tableau et qui récitait Le Corbeau et le Renard. La maîtresse, l'inspecteur et le directeur criaient « Assez! ». On a tous bien rigolé.

Quand ça s'est arrêté et que tout le monde s'est assis, l'inspecteur a sorti son mouchoir et il s'est essuyé la figure, il s'est mis de l'encre partout et c'est dommage qu'on n'ait pas le droit de rire, parce qu'il faudra se retenir jusqu'à la récréation et ça ne va pas être facile.

L'inspecteur s'est approché de la maîtresse et il lui a serré la main. « Vous avez toute ma sympathie, Mademoiselle. Jamais, comme aujourd'hui, je ne me suis aperçu à quel point notre métier est un sacerdoce. Continuez! Courage! Bravo! » Et il est parti, très vite, avec le directeur.

Nous, on l'aime bien, notre maîtresse, mais elle a été drôlement injuste. C'est grâce à nous qu'elle s'est fait féliciter, et elle nous a tous mis en retenue!

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2020

H υποταγή του ελληνικού κόσμου

To ρωμαϊκό κράτος αποκτά μεγάλη δύναμη








Zone d'influence de Carthage et de Rome au début de la deuxième guerre punique.




La seconde Guerre Punique (218-202 av. J. -C.) qui oppose les Romains aux Carthaginois dans toute la Méditerranée occidentale





H κατάσταση στον ελλαδικό χώρο

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2020

Looking for hope / Le chemin vers l' espoir

 




Οι δραστηριότητες του e-twinning στο twinspace  του πρότζεκτ.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2020

Κυριακή 22 Μαρτίου 2020

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΩΛΗ ΣΤΟΝ ΚΟΡΟΝΑΪΟ...

Η Μαύρη Πανώλη η πιο γνωστή πανδημία.

Η πιο γνωστή επιδημία ήταν στα μέσα του 14ου αι. Πρόκειται για τη Μεγάλη ή Μαύρη Πανώλη (τα αγγλικά και τα γερμανικά προτιμούν να μιλάνε για τον «μαύρο θάνατο»).
Το 1346, οι Μογγόλοι της Χρυσής Ορδής πολιορκούν ένα λιμάνι της Κριμαίας όπου οι Γενουάτες είχαν ένα εμπορικό σταθμό. Ανάμεσά στους Μογγόλους υπάρχουν προσβεβλημένοι από πανούκλα. Τα τρωκτικά που περνούν κάτω από τις οχυρώσεις μεταδίδουν τη νόσο στους Ιταλούς. Και οι δύο πλευρές εξασθενημένες από την αρρώστια υπογράφουν εκεχειρία. Οι Γενουάτες φεύγουν μεταφέροντας στα αμπάρια τους την αρρώστια. Και μαζί μ’ αυτούς η πανούκλα φθάνει στην Κωνσταντινούπολη, τη Μεσίνα και τη Μασσαλία.

Σε τρία ή τέσσερα χρόνια, ο θάνατος εξαπλώνεται στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική, την Εγγύς και τη Μέση Ανατολή. Το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρώπης εξαφανίζεται. Μία από τις συνέπειες της πανώλης ήταν η έκρηξη της βίας που προκάλεσε κατά των Εβραίων, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ότι εισήγαγαν το κακό με τη δηλητηρίαση των πηγαδιών. Στο βασίλειο της Γαλλίας, στην κοιλάδα του Ρήνου, οι σφαγές εκτελούνται, σε μεγάλη κλίμακα, με την έγκριση των αρχών. Μόνο ο Πάπας επιδιώκει να ηρεμήσει τα πνεύματα με ένα πολύ λογικό επιχείρημα: γιατί κατηγορούν τους Εβραίους ότι διαδίδουν το κακό από το οποίο πεθαίνουν και αυτοί;
Στη συνέχεια, κάθε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια η πανώλη επανεμφανίζεται στην Ευρώπη. Γενικά όμως περιορίζεται σε μια περιοχή ή μια πόλη. Η μεγάλη πανώλη στο Λονδίνο το 1665 σκότωσε ένα στους πέντε.



Gravure « La peste de Marseille », 1720. L’épidémie décima plus d’un tiers de la population de la ville. (MARY EVANS/SIPA)


Τι είναι ο "τοίχος της πανώλης";


Το 1720, ένα πλοίο με μεταξωτά και άλλα ακριβά υφάσματα της Ανατολής, που προορίζονταν για την έκθεση Beaucaire, φτάνει στη Μασσαλία. Τα υφάσματα γεμίζουν με μολυσμένους ψύλλους. Το κακό βρίσκεται στο λιμάνι. Σ’ έναν δύο μήνες, επηρεάζει όλη την Προβηγκία. Οι αρχές παίρνουν τα πράγματα πολύ σοβαρά. Ολόκληρη η επαρχία μπαίνει σε καραντίνα. Οι στρατιώτες κρατούν οδοφράγματα και πυροβολούν όποιον θέλει να τα περάσει. Προκειμένου να προστατευθεί το Comtat Venaissin, που ανήκε στον Πάπα, οι παπικές αρχές χτίζουν ένα μακρύ πέτρινο τοίχο μήκους 36 χιλιομέτρων που εκτεινόταν στα βουνά του Vaucluse.

Η μεγαλύτερη καταστροφή για την υγεία στην ιστορία ήταν το μετα-Κολομβιανό "μικροβιακό σοκ"
Απομονωμένοι για χιλιάδες χρόνια στην απέραντη ήπειρό τους, οι αυτόχθονες λαοί της Αμερικής ποτέ δεν είχαν έρθει σε επαφή με τους διάφορους ιούς και τα βακτηρίδια που μάστιζαν την Ευρώπη. Το 1492 οι Ισπανοί με τον Κολόμβο τους τους έκαναν δώρο, χωρίς να το γνωρίζουν. Σήμερα υπολογίζεται ότι το θανατηφόρο όπλο που επέτρεψε στους κατακτητές του Cortés και Pizarro να πλήξουν τις ισχυρές αυτοκρατορίες των Αζτέκων και των Ίνκας ήταν οι επιδημίες της ευλογιάς και της ιλαράς που τρομοκρατούσαν και θέριζαν τους πληθυσμούς. Κάποιες από τις Αντίλλες μέσα σε είκοσι χρόνια εγκαταλείφθηκαν . Ο πληθυσμός της υπόλοιπης ηπείρου, σύμφωνα με τις περισσότερες εκτιμήσεις, μειώθηκε κατά 90%!

Οι Ισπανοί επέστρεψαν στην πατρίδα τους με σύφιλη, η οποία εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, από τις αρχές του 16ου αιώνα.

Αυτό που συνέβη στην Αμερική στα τέλη του 15ου αιώνα και στις αρχές του 16ου αιώνα αναπαράγεται με τον ίδιο τρόπο στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν οι πρώτοι δυτικοί θαλασσοπόροι ανακάλυψαν τα νησιά της Ωκεανίας το ένα μετά το άλλο. Ο Bougainville ή ο Cook πίστεψαν ότι βρήκαν τον παράδεισο των «καλών άγριων» στην Ταϊτή ή αλλού στον Ειρηνικό. Λίγα χρόνια μετά το πρώτο τους πέρασμα, αυτά τα εδάφη είχαν πλέον ερημωθεί.

Χολέρα, μια άλλη πληγή που έπληξε την Ευρώπη τον 19ο αιώνα.

Η χολέρα είναι μια πολύ παλιά ασθένεια, που προκαλείται από ένα βακτήριο που ονομάζεται "χολερικό δονάκιο (=vibrion cholérique )", το οποίο μεταδίδεται από τα λερωμένα με περιττώματα χέρια και προκαλεί σοβαρή διάρροια, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο με αφυδάτωση σε λίγες ώρες. Προέρχεται πιθανότατα από την κοιλάδα του Γάγγη, όπου η ανθρώπινη κόπρος διασκορπίζεται.

Τον 19ο αιώνα η ασθένεια εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο λόγω της παγκοσμιοποίησης, του παγκόσμιου εμπορίου, των πλοίων και των σιδηροδρόμων. Από τις αρχές του 19ου αιώνα έως τα μέσα του 20ου αιώνα επτά πανδημίες διαδέχθηκε η μία την άλλη, (η τελευταία έπληξε την Ασία, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική). Κατά τη διάρκεια της δεύτερης πανδημίας, το 1832, το Λονδίνο και το Παρίσι χτυπήθηκαν σκληρά. Σχεδόν 20.000 Παριζιάνοι έχασαν τη ζωή τους.
Des malades de la grippe espagnole dans un entrepôt militaire transformé en hôpital provisoire, au Kansas (Etats-Unis), en 1918. (AP/SIPA)


Γιατί  η γρίπη του 1918  ονομάζεται "ισπανική γρίπη";
Όλοι έχουν ακούσει για την πανδημία γρίπης πριν από έναν αιώνα (1918-1919), ο οποίος σκότωσε μεταξύ 20 και 50 εκατομμύρια ανθρώπους. Ίσως και πολύ περισσότερους. Γνωρίζουμε ότι ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες πριν φτάσει στην Ευρώπη. Γιατί τότε να την ονομάζουμε "Ισπανική"; Απλώς επειδή η Ισπανία, που ήταν ουδέτερη στην παγκόσμια σύρραξη τη στιγμή που το κακό έφτασε στην Ευρώπη, ήταν η μόνη χώρα της οποίας οι εφημερίδες μιλούσαν ανοικτά για την ασθένεια. Οι αντίπαλοι απαγόρευαν οποιαδήποτε αναφορά στην αρρώστια αυτή για να μη δώσουν στον εχθρό πληροφορίες για την πιθανή εξασθένιση των δυνάμεων τους. Όλα τα γαλλικά, τα αγγλικά, τα γερμανικά κ.λπ. έντυπα αναφέρονταν μόνο στην παράξενη αυτή, εξωτική και μακρινή ασθένεια, κάνοντας να φανεί, λανθασμένα, ότι δεν επηρεάζονται.

Από πού προέρχεται η λέξη vaccin ( = εμβόλιο);

Aπό πολύ παλιά οι Κινέζοι κατάλαβαν την αρχή της ανοσίας, ειδικά για την ευλογιά: εάν αρρωστήσουμε μία φορά, δεν μπορούμε να το προσβληθούμε πάλι. Έτσι δημιουργείται η ιδέα ότι αν μεταδώσουμε συνειδητά σε ένα άτομο μια αδύναμη μορφή του κακού, προστατεύουμε το άτομο αυτό από το κακό. Η τεχνική της επιμόλυνσης πέρασε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και έφτασε στην Ευρώπη τον 18ο αιώνα.

Ο αγγλικός γιατρός Edward Jenner (1749-1823) παρατήρησε ότι οι αγρότες δεν προσβάλλονταν ποτέ από την ευλογιά όταν, με το άρμεγμα, τα χέρια τους καλύπτονταν με φλύκταινες από δαμαλίτιδα ( vaccine), μια ηπιότερη μορφή της ευλογιάς, ασθένεια που προσβάλλει, κατά κύριο λόγο, τα βοοειδή (όπως δηλώνει η ετυμολογία vache/ vaccine) και η οποία είναι πάντα καλοήθης στους ανθρώπους. Mπόρεσε έτσι, από τα τέλη του 18ου αιώνα, να αναπτύξει τα πρώτα εμβόλια.



Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020

Ιλιάδα, ραψωδία Ε 274-430





Η λέξη ‘άριστος είναι μία από τις αρχαιότερες ελληνικές λέξεις. Η γέννηση του όρου ανάγεται σε εποχές προομηρικές, ενώ η σημερινή σημασία της λέξης διατηρεί σε αμείωτο επίπεδο την αίγλη της. Στην ομηρική σκέψη ο «άριστος» συνιστά μια αξία, ένα μέγεθος ηθικό, και μάλιστα τον ύψιστο βαθμό ανωτερότητας, καθώς αποτελεί την υπερθετική εξέλιξη του «αγαθός». Ο άριστος δεν αποτελεί έναν εκ των πολλών, αλλά τον άνδρα ο οποίος επιτυγχάνει έναν άθλο, δηλαδή τον καλύτερο όλων, τον αξιότερο. Στο ηρωϊκό έπος της Ιλιάδας, όπου κατεξοχήν συγκρούονται αντίπαλοι ήρωες, η πολεμική αναμέτρηση συνιστά την αφορμή για την ανάδειξη της «αριστείας», δηλαδή των ανδραγαθημάτων, των σημαντικότερων ηρώων του στρατοπέδου των Αχαιών, καθώς επίσης και των επιλέκτων ανδρών εκ των Τρώων. Η ομηρική αριστεία δεν περιορίζεται, ωστόσο, μόνο στο πεδίο της μάχης αλλά εκδηλώνεται και στους αθλητικούς αγώνες, όπου είναι έκδηλη η λαχτάρα της νίκης και της υπεροχής. Τόσο στην Ιλιάδα, όσο και στην Οδύσσεια το ‘νικάν’ στους αγώνες συνδέεται με το ‘αριστεύειν’, καθώς ο νικητής είναι ο άριστος, ο ικανότερος, ο πιο γενναίος όλων, εξ ου και ‘αριστεία’ ή ‘άθλα’ τα κατορθώματα του ήρωα-αθλητή. Και στα δύο έπη είναι σημαντική η ανάδειξη της αριστείας, καθώς με τον τρόπο αυτόν αποκαλύπτει ο άνδρας της ομηρικής περιόδου τον χαρακτήρα και τη δύναμή του, που απηχούν την αρετή του, γεγονός που επηρεάζει την κοινωνική του αξιολόγηση. Η ‘αριστεία’ στον Όμηρο, έχει εν τέλει χαρακτήρα επικό, σχεδόν δραματικό, καθώς ο μαχητής, προκειμένου να κατακτήσει το ιδεώδες της ανδρείας, φτάνει ως τα όρια του θανάτου, ενώ η αριστεία στον αθλητικό χώρο δεν συνιστά, παρά μία προέκταση της πολεμικής αριστείας. 

Πηγή: Γογγάκη Κ, Στραβάκου Ε. Αιέν αριστεύειν. Ο "άριστος" στην ομηρική αρετολογία. Φιλοσοφία και Παιδεία. 2009;51:25-29.

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020

Ραψωδία Β . "Νεών κατάλογος"

Στον κατάλογο αναφέρονται 29 βασίλεια και ο συνολικός τους στόλος φτάνει το 1.186 πλοία. Τα περισσότερα τοπωνύμια έχουν εξακριβωθεί ότι πράγματι ήταν οικισμοί της εποχής εκείνης. ...
















Έχει υποστηριχθεί από ερευνητές η άποψη ότι ο συγκεκριμένος κατάλογος αποτελούσε αρχικά ξεχωριστό κομμάτι, το οποίο εντάχθηκε αργότερα στο σώμα της Ιλιάδας. Αυτή η προσέγγιση υποστηρίζει πως ο πυρήνας του καταλόγου των πλοίων διασώθηκε από τα μυκηναϊκά χρόνια, την υποτιθέμενη εποχή δηλαδή που διεξήχθη ο Τρωικός πόλεμος (13ος-12ος αιώνας π.Χ.) και δια μέσου της προφορικής παράδοσης έγινε γνωστή στον Όμηρο (9ος-8ος αι. π.Χ.). Αν ληφθεί υπόψη ότι αποτελεί μια αξιόπιστη πηγή μυκηναϊκής ή υπο-μυκηναϊκής εποχής, τότε ο κατάλογος μας προσφέρει με μοναδική λεπτομέρεια την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στον ελληνικό κόσμο κατά τον 13ο-12ο αιώνα π.Χ..

Το ότι αναφέρονται τοποθεσίες που την εποχή του τρωικού πολέμου υπήρξαν σπουδαία πολιτικά και πολιτιστικά κέντρα, αλλά την εποχή του Ομήρου είτε ήταν στην αφάνεια ή είχαν καταστραφεί ολοσχερώς (όπως η Πύλος στην Μεσσηνία), είναι μια ισχυρή απόδειξη ότι ο συγκεκριμένος κατάλογος δεν χρησιμοποίησε αναχρονιστικά στοιχεία. Γενικά απεικονίζει τον ελληνικό κόσμο σε μια εποχή αρκετά πιο παλαιότερη από αυτή του Ομήρου. Περιοχές όπως η Μακεδονία, η Ήπειρος και μέρος της Θεσσαλίας δεν φαίνονται να συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο, προφανώς αυτές οι περιοχές βρίσκονταν υπό των έλεγχο των Δωριέων, οι οποίοι θα πραγματοποιούσαν την κάθοδό τους προς την Πελοπόννησο ορισμένες δεκαετίες αργότερα. Όμως ο «Νεών κατάλογος», με τα επίθετα με τα οποία διανθίζει τα πρόσωπα και τα τοπωνύμια και γενικά με τον τρόπο που έχει ενταχθεί στο έπος αποτελεί ένα συμβατό κομμάτι στο όλο έργο. Έχει υποστηριχθεί ακόμη και η άποψη πως ο κατάλογος αποτελεί μείγμα πολλών μικρότερων καταλόγων που χρησιμοποιούσαν ποιητές (ραψωδοί) με σκοπό να εντυπωσιάσουν το κοινό τους με τις ιστορικές τους γνώσεις. Ένα ακόμη ιστορικό στοιχείο που μας προσφέρεται είναι ότι τα βασίλεια των Αχαιών (τουλάχιστον εκείνη την εποχή) αποτελούσαν ένα σύνολο συνομοσπονδίας και όχι ανατολικού τύπου Αυτοκρατορίας, που υπάγονται στον άνακτα των Μυκηνών. Επίσης, οι Αχαιοί (αναφέρονται στην Ιλιάδα ως Δαναοί, Αργείτες αλλά και ‘Έλληνες (Ραψωδία β’ στ.529 και 683)) απουσίαζαν από τις ακτές τις Μικράς Ασίας. Το ερώτημα που γεννάται είναι κατά πόσο ο συγκεκριμένος κατάλογος απεικονίζει την πραγματική ιστορική κατάσταση της εποχής του χαλκού στην Ελλάδα....




ΠΗΓΗ: http://www.mixanitouxronou.gr/to-ntokoumento-tou-omirou-gia-tous-29-ischirous-tou-archeou-ellinikou-kosmou-o-katalogos-me-tis-polis-ke-plia-pou-piran-meros-ston-troiko-polemo/






Ραψωδία Α στ.494-612