Ν.Γκάτσος, Φύσα αεράκι φύσα με μη χαμηλώνεις ίσαμε

Ν.Γκάτσος, Φύσα αεράκι φύσα με μη χαμηλώνεις ίσαμε

Μουσική:Σταύρος Ξαρχάκος
Γεια σου χαρά σου Βενετιά 
πήρα τους δρόμους του νοτιά
κι απ' το κατάρτι το ψηλό 
τον άνεμο παρακαλώ. Φύσα αεράκι φύσα με
 μη χαμηλώνεις ίσαμε 
να δω γαλάζια εκκλησιά 
Τσιρίγο και Μονεμβασιά. Γεια σου χαρά σου Βενετιά 
βγήκα σε θάλασσα πλατιά 
και τραγουδώ στην κουπαστή
 σ' όλο τον κόσμο ν' ακουστεί.

Φύσα αεράκι φύσα με 
μη χαμηλώνεις ίσαμε
 να δω στην Κρήτη μια κορφή 
που 'χω μανούλα κι αδελφή.

Σατιρικόν

Κ.Γ.Καρυωτάκη, "Αθήνα"

Στίχοι:Κώστας Καρυωτάκης (1921)
Μουσική: Χάρης Παπαδόπουλος
Τραγούδι: Θεόδωρος Ρήγας


Ώρα γλυκιά. Ξαπλώνει ωραία δομένη       1
η Αθήνα στον Απρίλη σαν εταίρα.
Είναι ηδονές τα μύρα στον αιθέρα,
και τίποτε η ψυχή πια δεν προσμένει.


Στα σπίτια σκύβει απάνω και βαραίνει      5
το ασήμι του βλεφάρου της η εσπέρα.
Βασίλισσα η Ακρόπολη εκεί πέρα
πορφύρα έχει τη δύση φορεμένη.


Φιλί φωτός και σκάει το πρωταστέρι.        9
Στον Ιλισσό ερωτεύεται τ’ αγέρι
ροδονυφούλες δάφνες που ριγούνε.


Ώρα γλυκιά χαράς και αγάπης, όντας      12
πουλάκια το ένα τ’ άλλο κυνηγούνε
τ’ Ολύμπιου Δία μια στήλη αεροχτυπώντας...

****

Nίκος Αλέξης Ασλάνογλου, Αθήνα (1946)


Πολιτεία γυμνή, πρωινό με τις άδειες καρέκλες
δεν είναι δω τόπος να μείνουμε
εδώ δεν έχει δρόμους δεν έχει μάτια
μέσα σ' ερειπωμένα παράθυρα
μια μυρωδιά γκαζιού και κίτρινης λαδομπογιάς.


Ν.-Α. Ασλάνογλου, Ο δύσκολος θάνατος, Νεφέλη

****

Νίκου Γκάτσου, «Αθήνα»

Μ' άσπρα πουλιά και σύννεφα
τον ουρανό θα ντύσω
και τ' όνομά σου αθάνατο
στην πέτρα θα κεντήσω

Στο περιβόλι τ' ουρανού
θα μπω για να διαλέξω
κι απ' τη μυρτιά κι αμάραντο
στεφάνι να σου πλέξω

Αθήνα,
Αθήνα,
χαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο.
Κάποια βραδιά στην αμμουδιά
κοχύλι σου θα γίνω.
Xαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο.

[πηγή: Από τον δίσκο Η Αθήνα του '60 τραγουδά, Universal, 1965. Στίχοι: Νίκος Γκάτσος, μουσική: Μάνος Χατζηδάκις]

****

Γ.Θ. Βαφόπουλου, «Αθήνα»

Ω Αθήνα, πόλις από φως, στέμμα λαμπρό της Αττικής,
που ένα πανάρχαιο παρελθόν στα στέρνα σου βαραίνει,
αν σαν εταίρα αδιάντροπη σε διαγουμίζει ο Χασεκής
της «προόδου» κι ο «πολιτισμός» το αρχαίο σου κλέος μαραίνει,

εγώ, μιας χώρας σκυθικής βάρβαρο τέκνο, μια φορά
ξεκίνησα προσκυνητής των ένδοξών σου χρόνων,
μα αδιάφορος επέρασα, τυφλός, τη σύγχρονη αγορά,
ανάμεσ' από αλαλαγμούς ανάξιων απογόνων.

[πηγή: Γ.Θ. Βαφόπουλος, Τα ποιήματα, Κέδρος, Αθήνα 1996, σ. 29]