Φραντς Κάφκα (1883-1924)

O Φραντς Κάφκα ήταν ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς φαντασίας του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε σε μια γερμανόφωνη εβραϊκή οικογένεια της μεσαίας τάξης στην Πράγα, που τότε αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες πόλεις της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και πρωτεύουσα της Βοημίας. Μεγάλο κομμάτι του έργου του δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του, με τη μοναδική γραφή του να τον κατατάσσει στις πλέον σημαίνουσες προσωπικότητες της δυτικής λογοτεχνίας. Το οικογενειακό όνομα Κάφκα θα πρέπει να επιλέχθηκε από τους μακρινούς προγόνους τους, κατά τα τέλη του 18ου αιώνα, όταν αναγκάστηκαν από τη νομοθεσία να εγκαταλείψουν τα εβραϊκά πατρώνυμά τους. Στα τσέχικα, το όνομα Κάφκα (kavka) σημαίνει την κάργια, που αποτέλεσε και το έμβλημα που χρησιμοποιούσε o Χέρμαν Κάφκα (πατέρας του) στις επαγγελματικές του επιστολές. Στα διηγήματά του περιλαμβάνεται η Μεταμόρφωση (1912) και Στη Σωφρονιστική Αποικία (1914), ενώ στα μυθιστορήματά του, η Δίκη (1925), ο Πύργος (1926) και Αμερική (1927). Η γλώσσα που ο Κάφκα επέλεξε να γράψει τα έργα του ήταν τα γερμανικά, λόγω του ενδιαφέροντος που έδειχνε στη γερμανική κουλτούρα. Διέθετε παράλληλα ευχέρεια και στην τσεχική γλώσσα, ενώ γρήγορα έμαθε να μιλάει και να διαβάζει γαλλικά. Ένας από τους αγαπημένους του συγγραφείς, ήταν ο Φλωμπέρ.

Το σπίτι του Κάφκα στην Πράγα, κοντά στη Γέφυρα του Καρόλου...

Ξεκίνησε σπουδές στη Χημεία στο Πανεπιστήμιο της Πράγας (Charles-Ferdinand), για να αποφασίσει μετά από δύο εβδομάδες

Kinský Palace where Kafka attended gymnasium and his father owned a shop

ότι η Νομική του ταιριάζει περισσότερο. Η αλλαγή της σταδιοδρομίας ικανοποίησε τον πατέρα του, και έδωσε χρόνο Κάφκα να μελετήσει καλύτερα τη γερμανική κουλτούρα και την ιστορίας της τέχνης. Στο τέλος του πρώτου έτους των σπουδών του, γνώρισε τον Μαξ Μπροντ, που έγινε ο πιο στενός φίλος του και παρέμεινε έτσι σε όλη τη ζωή του. Το συγγραφικό έργο του Κάφκα δεν προσέλκυσε μεγάλη προσοχή πριν το θάνατό του. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, δημοσίευσε μόνο μερικές σύντομες ιστορίες και δεν τελείωσε ποτέ οποιοδήποτε από τα μυθιστορήματά του, εκτός από τη «Μεταμόρφωση» (αν θεωρείται ένα σύντομο μυθιστόρημα). Το φθινόπωρο του 1921, μετά την επιστροφή του στην Πράγα από το σανατόριο της Σλοβακίας, ο Κάφκα έγραψε την πρώτη του διαθήκη, ένα σημείωμα με αποδέκτη τον Μαξ Μπροντ, καταγράφοντας την επιθυμία του να καταστρέψει ό,τι υπήρχε «σε ημερολόγια, χειρόγραφα, επιστολές άλλων και δικές μου, σχεδιάσματα και τα λοιπά, να καούν ανελλιπώς και χωρίς να διαβαστούν, καθώς επίσης και όλα όσα έχω γράψει ή σχεδιάσει». Ο Μπροντ αγνόησε το αίτημα του, χρησιμοποιώντας ως βασικό επιχείρημα το ότι όταν ο Κάφκα ζητούσε κάτι τέτοιο, γνώριζε κατά βάθος ότι δεν θα μπορούσε να ικανοποιηθεί μία τέτοια απαίτηση. Μετά το θάνατο του Κάφκα, ετοίμασε την έκδοση των μυθιστορημάτων Ο Πύργος, Η Δίκη και Αμερική, έργα που θεωρούνται ουσιαστικά ημιτελή. Ο Φραντς Κάφκα πέθανε στις 3 Ιουνίου του 1924. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Πράγα, όπου ενταφιάστηκε στις 11 Ιουνίου, στο Νέο Εβραϊκό Νεκροταφείο, με παρουσία περίπου εκατό ατόμων. 

Πηγές: www.lifo.gr
Η μηχανή του χρόνου

Ο Φραντς Κάφκα το 1919 αποφασίζει και γράφει μια επιστολή στον πατέρα του την οποία δεν έστειλε ποτέ. Κάποια στιγμή την παρέδωσε την φίλη του Μιλένα και της είπε ότι θα της ζητήσει να την παραδώσει στον πατέρα του. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ και έτσι η Μιλένα μετά τον θάνατο του την παρέδωσε στον φίλο του Κάφκα Μαξ Μπρόντ ο οποίο την έκανε βιβλίο, αγνοώντας όπως είναι γνωστό την επιθυμία του Καφκα να καεί με το υπόλοιπο ανέκδοτο έργο του.

Πηγή: http://www.λέσχη.gr

Επιστολή προς τον Πατέρα του (αποσπάσματα)

Τούτο ήταν εκείνον τον καιρό μια μικρή αρχή μόνο, αλλά αυτό το συναίσθημα της μηδαμινότητας που συχνά με καταλαμβάνει (ένα από μιαν άλλην άποψη παρ’ όλα ταύτα επίσης ευγενές και γόνιμο συναίσθημα) κρατά εν πολλοίς απ’ τη δική σου την επιρροή. Εγώ χρειαζόμουν λίγην ενθάρρυνση, λίγην ευγένεια, λίγο άνοιγμα του δρόμου μου, αντί γι’ αυτό εσύ μου τον έφραζες, με την καλή πρόθεση βέβαια να πάρω άλλον δρόμο. Αλλά για ’κείνα δεν έκαμνα εγώ. Μ’ ενθάρρυνες λ.χ., όποτε χαιρετούσα και παρήλαυνα καλά, αλλά εγώ δεν ήμουν μελλοντικός στρατιώτης, ή μ’ ενθάρρυνες, όποτε μπορούσα να τρώγω πολύ ή να πίνω μάλιστα και μπύρα επιπλέον, ή όποτε μπορούσα να τραγουδώ επαναλαμβάνοντας τραγούδια χωρίς να τά ’χω καταλάβει, ή να ψιττακίζω τις δικές σου τις αγαπημένες τις εκφράσεις, αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν ήταν για το μέλλον το δικό μου. 

Εκείνον τον καιρό κι εκείνον τον καιρό παντού τη χρειαζόμουν την

ενθάρρυνση εγώ. Εμένα ήδη με κατέθλιβε η σωματική σου διάπλαση και μόνο. Θυμάμαι λ.χ. πώς γδυνόμαστε συχνά-πυκνά μαζί σε κάποια καμπίνα. Εγώ λιπόσαρκος, αδύναμος, μια σταλιά, εσύ δυνατός, ψηλός, ευρύστερνος. Ήδη μέσα στην καμπίνα ένιωθα αξιοθρήνητος εγώ, και μάλιστα όχι μόνο ενώπιόν σου, αλλά ενώπιον όλου του κόσμου, διότι εσύ ήσουν για μένα το μέτρο όλων των πραγμάτων. Όταν όμως βγαίναμε ύστερα από την καμπίνα κι εμφανιζόμαστε ενώπιον των ανθρώπων, εγώ απ’ το χέρι σου, ένας μικρός σκελετός, ανασφαλής, ξυπόλυτος επάνω στις σανίδες, φοβούμενος το νερό, ανίκανος να μιμηθώ τις δικές σου τις κολυμβητικές κινήσεις, που εσύ μου τις έδειχνες με καλές προθέσεις, αλλά κάμνοντας με στην πραγματικότητα να ντρέπομαι συνεχώς βαθύτατα, τότε εγώ πολύ απελπιζόμουν κι όλες οι άσχημες οι εμπειρίες μου σ’ όλους τους τομείς τέτοιες στιγμές εναρμονίζονταν μεγαλοπρεπώς. 

Tα γραπτά μου είχαν να κάμνουν μ' εσένα, εγώ θρηνούσα εκεί βέβαια μόνο ό,τι δεν μπορούσα να θρηνήσω στην αγκαλιά σου. Ήταν ένας σκόπιμα παρατεταμένος τρόπος να σε αποχαιρετώ, μόνο που ήταν ασφαλώς εξαναγκασμένος από εσένα, αλλά εξελισσόταν στην κατεύθυνση που όριζα εγώ

 Πηγή: www.lifo.grhttp://www.lifo.gr/team/sansimera/58112