Η είσοδος του Δικταίου Άντρου
Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού
Το ιερό αυτό σπήλαιο ταυτίστηκε με το περίφημο Δικταίον Άντρον, το οποίο σύμφωνα με την αρχαία παράδοση, είναι το σπήλαιο στο οποίο κατέφυγε η Ρέα για να γεννήσει το Δία. Η αίγα Αμάλθεια, που σύμφωνα με άλλο θρύλο ήταν Νύμφη, ανέθρεψε το Δία, ενώ οι Κουρήτες κάλυπταν το κλάμα του βρέφους με τους ήχους των όπλων τους και του άγριου χορού τους. Σύμφωνα με άλλους μύθους το θεό φρόντιζαν μέλισσες, περιστέρια ή ένας θηλυκός χοίρος. Κατά μια άλλη παράδοση το Δικταίον Άντρον ήταν το μέρος όπου ο Δίας έφερε την Ευρώπη, αφού την απήγαγε από τη Φοινίκη. Λεγόταν ακόμη ότι και ο Επιμενίδης, ο περίφημος μάντης της αρχαϊκής περιόδου, «κοιμήθηκε? στο σπήλαιο για πολλά χρόνια και είχε οράματα.
Η λατρεία αρχίζει μάλλον από την Πρωτομινωική περίοδο (2800 - 2300 π.Χ.) - αν και υπάρχουν στον προθάλαμο ίχνη παλαιότερης ανθρώπινης παρουσίας σε αυτό το σημείο. Τα κυριότερα όμως ευρήματα είναι της Μεσομινωικής περιόδου (1800 π.Χ.) και μεταγενέστερα, διότι η διάρκεια χρήσης του είναι μακραίωνη. Η χρησιμοποίησή του συνεχίζεται αδιάκοπα ως την γεωμετρική (8ος αι.π.Χ.) και ανατολίζουσα - αρχαϊκή περίοδο (7ος - 6ος αι. π.Χ.). Από τα ευρήματα φαίνεται ότι το σπήλαιο είχε επισκέπτες και κατά τη ρωμαϊκή ακόμη περίοδο. Οι πιστοί αφιέρωναν πολλά αναθήματα, όπως ειδώλια πιστών, θεών, ζώων, διπλούς πελέκεις, όπλα κλπ.
Πηγή: ΟΔΥΣΣΕΥΣ ( Υπουργείο Πολιτισμού)
Τα αγωνίσματα των ταυροκαθαψίων αποτελούσαν ίσως μέρος των γιορτών της άνοιξης και συμβόλιζαν τη σύλληψη του ιερού ταύρου. Κατά τη διάρκεια αυτού του αθλήματος, οι ταυροκαθάπτες πιάνονταν από τα κέρατα ενός ταύρου, εκτελούσαν ένα επικίνδυνο άλμα στον αέρα, επάνω από τη ράχη του ζώου, και κατόπιν προσγειώνονταν στο έδαφος. Οι διάφορες παραστάσεις ταυροκαθαψίων δείχνουν τους αθλητές σε ποικίλες στάσεις. Οι αγωνιζόμενοι δεν έφεραν βαρύ οπλισμό, αλλά μερικές φορές κρατούσαν δίχτυα για να παγιδεύουν το θύμα και λόγχες, με τις οποίες όμως δε σκότωναν αλλά τραυμάτιζαν ελαφρά τον ταύρο με σκοπό να τον ερεθίσουν.
Το έθιμο αυτό φαίνεται ότι συνδέεται με τον μύθο του Μινώταυρου.
Σφραγιστικό δακτυλίδι των Ισοπάτων
Από τα πιο γνωστά αριστουργήματα της μινωικής χρυσοχοΐας στην περίοδο της μεγάλης ακμής των ανακτόρων είναι το χρυσό δακτυλίδι που βρέθηκε στον τάφο των Ισοπάτων, κοντά στην Κνωσό. Στη σφενδόνη του παριστάνονται γυναικείες μορφές, όλες πλούσια ντυμένες με το χαρακτηριστικό μινωικό ένδυμα, να κινούνται σε λιβάδι με κρίνα. Οι τρεις από αυτές χορεύουν εκστατικά, έχοντας υψωμένα τα χέρια, ενώ μία τέταρτη μορφή, η οποία είναι τοποθετημένη σε κεντρικό σημείο και πιο ψηλά από τις άλλες, απεικονίζεται πιθανόν σε στάση ευλογίας. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται το πληθωρικό σώμα των γυναικών και τα πλούσια ενδύματά τους, σε αντίθεση με τα μικρά κεφάλια τους. Η σύνθεση συμπληρώνεται από μια πέμπτη μικρή μορφή, ένα είδος παλλαδίου, που κατεβαίνει από τον ουρανό, αλλά και από διάφορα θρησκευτικά σύμβολα, που συχνά συναντώνται σε παρόμοιες παραστάσεις, δηλαδή το ιερό μάτι, το φίδι και τη χρυσαλλίδα.
Πηγή: ΟΔΥΣΣΕΥΣ
Ειδώλιο της μικρής "θεάς των όφεων"
Έξοχα δείγματα της μινωικής μικροπλαστικής αποτελούν τα δύο περίφημα αγαλματίδια που απεικονίζουν τη χθόνια μινωική θεά των όφεων, ίσως τη μητέρα θεά και την κόρη. Το μικρότερο από αυτά παριστάνει τη θεά όρθια, με ανασηκωμένα χέρια, να κρατάει από ένα φίδι στο καθένα. Φορεί το περίτεχνο μινωικό ένδυμα, το στενό περικόρμιο με μανίκια που αφήνει ακάλυπτο το πλούσιο στήθος, και το μακρύ φόρεμα που διαχωρίζεται σε επτά επάλληλα οριζόντια επίπεδα και καλύπτεται με κοντή ποδιά, ενώ στο κεφάλι φέρει χαμηλό περίτεχνο κάλυμμα, πάνω στο οποίο κάθεται ένας πάνθηρας. Η μορφή χαρακτηρίζεται από έλλειψη πλαστικότητας και οι σχετικά επίπεδες επιφάνειες ζωντανεύουν με τα εξωτερικά στοιχεία, όπως είναι το πλούσιο φόρεμα και το εντυπωσιακό κάλυμμα της κεφαλής. Στο σχεδόν τριγωνικό πρόσωπο κατέχουν εξέχουσα θέση τα μεγάλα, εκφραστικά μάτια, που μεταδίδουν όλη την ένταση της μορφής. Το ειδώλιο βρέθηκε μαζί με το δεύτερο, μεγαλύτερο της θεάς των όφεων και με πολλά ακόμη πολύτιμα αντικείμενα.
Πηγή:ΟΔΥΣΣΕΥΣ
 |
| Kνωσός. Λεπτομέρεια από την τοιχογραφία της πομπής |
Πομπές ιερέων, μουσικών και άλλων προσώπων που σχετίζονται με τη λατρεία απεικονίζονται σε πολλές παραστάσεις. Οι ιερείς παρέλαυναν κρατώντας σπονδικά αγγεία, όπως φαίνεται σε ένα λίθινο ανάγλυφο από την Κνωσό. Οι πομπές κατευθύνονταν στο ναό ή σε κάποιον άλλο ιερό χώρο, όπου γίνονταν δεκτές από τη θεά. Mία τέτοια διαδρομή απεικονίζεται στο διάδρομο της τοιχογραφίας της πομπής, όπου νέοι από το προσωπικό του ιερατείου μεταφέρουν πολύτιμα αγγεία και ρυτά. Στα μέλη της πομπής ανήκουν και κάποιες μορφές με μακριά ενδύματα, πιθανώς μουσικοί, ενώ μία ιέρεια υποδύεται τη θεά.
Zάκρος. Λίθινο ρυτό σε σχήμα ταυροκεφαλής. Nεοανακτορική εποχή.
Hράκλειο, Aρχαιολογικό Mουσείο
Πρόκειται για τελετουργικό αγγείο, που γέμιζε με το απαραίτητο υγρό για τη σπονδή από μια τρύπα στον τράχηλο και άδειαζε από μια δεύτερη στο ρύγχος. Η μορφή του ταυτίζεται με το κύριο ζώο της μινωικής θρησκείας, τον ταύρο. Τα κέρατά του, που δεν βρέθηκαν, πρέπει να ήταν ξύλινα και επιχρυσωμένα, τα μάτια του ήταν ένθετα από ορεία κρύσταλλο με ζωγραφισμένη την ίριδα, τα βλέφαρα από ίασπι και το ρύγχος από μάργαρο. Με ανάγλυφο αποδίδονται οι βόστρυχοι του ζώου ανάμεσα στα κέρατα, ενώ το τρίχωμα στα άλλα σημεία της κεφαλής δηλώνεται με εγχάρακτες γραμμές. Εντυπωσιακός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο λιθοξόος έχει αποδώσει τη φυσικότητα και τη δύναμη του ταύρου, τις ανατομικές του αναλογίες, τις πτυχώσεις στο λαιμό του και την εκφραστικότητά του. Το αγγείο δεν σώζεται ολόκληρο -αυθεντική είναι μόνο η αριστερή πλευρά του κεφαλιού.
Πηγή:ΟΔΥΣΣΕΥΣ
Σπήλαιο Aρκαλοχωρίου. Χρυσοί διπλοί πελέκεις. Nεοανακτορική εποχή.
Hράκλειο, Aρχαιολογικό Mουσείο.
Ο διπλός πέλεκυς ήταν μάλλον το σύμβολο της θυσίας του ταύρου. Οι λατρευτικοί πελέκεις έχουν μεγάλο μέγεθος.Διπλοί πελέκεις απεικονίζονται συχνά σε αγγεία και σφραγίδες μεταξύ ιερών κεράτων, επάνω σε ταυροκεφαλές ή αναρτημένοι σε στειλεούς
Πηγή:Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού
ΚΕΡΑΜΙΚΗ
Πηγη:Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού
Μάλια. Aποθηκευτικός πίθος.
 |
| Φαιστός. Kύπελλο με διακόσμηση καμαραϊκού ρυθμού. 1800-1700 π.X. Hράκλειο, Aρχαιολογικό Mουσείο |
Kνωσός. Ωοκέλυφο κύπελλο καμαραϊκού ρυθμού. Mεσομινωική II περίοδος.
Hράκλειο, Aρχαιολογικό Mουσείο
 |
| Καμαραϊκά αγγεία.Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου |
Πιο χαρακτηριστική για τον καμαραϊκό ρυθμό είναι η απίστευτη ποικιλία των θεμάτων της διακόσμησης. Τα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι κυρίως το κόκκινο, το μαύρο και το πορτοκαλί πάνω σε λευκό φόντο. Ορισμένα από τα αγγεία φέρουν ακιδωτή διακόσμηση και άλλα ολόγλυφους κάλυκες λουλουδιών στα χείλη τους. Τα θέματα αντλούνται κυρίως από το φυτικό κόσμο, σπανιότερα παρουσιάζονται ψάρια και κάποιες ζωικές ή ανθρώπινες μορφές. Οι παντός είδους κυματισμοί αποτελούν μία νέα έκφραση, που μαζί με την πολυχρωμία αντικαθρεφτίζουν μία νέα αισθητική.
Πηγή:http://www.ics.forth.gr/isl/yppo_site/fokas/istorika_stoixeia/mesominwikh.html
\H έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου